Pódese dicir que a nosa vida é unha suma de distintas etapas. Unhas máis longas e outras máis breves: a nosa infancia, os nosos estudios, o noso traballo… Cada unha delas é diferente e aporta distintos matices a nosa experiencia. No caso de Antonio, xefe de mantemento do Seminario, toca pechar a etapa dos seus anos de traballo nesta institución: chegou o momento da súa xubilación.
Coma o propio Reitor recoñecía, trátase dun momento agridulce, pois xúntase a alegría de saber que acada un merecido descanso despois destes anos de entrega, pero tamén a mágoa por despedir a un dos traballadores máis queridos do Seminario.
Como pequeno recoñecemento e homenaxe, profesores e persoal da casa xuntabámonos este venres para sorprendelo cunha cea. No transcurso da mesma, d. Manuel Blanco improvisaba unhas palabras que transcribimos a continuación. Aproveitando que acaba de ser avó, toman a forma dunha carta que Antonio dirixe, en forma irónica, a súa netiña. Vale a pena léelas.
Querida netiña:
Agora que estou aquí contigo no Parlamento, o primeiro que tes que saber é que en Santiago hai dous Parlamentos. Un é o que fora cuartel e que está no Hórreo e outro é este palco de Belvís, onde xa viña meu pai, o teu bisavó, a arranxar o país. Aquí nunca houbo problemas para elixir goberno, e tamén sempre houbo algún fumado. Ti non copies bonitiña.
Tes una avoa marabillosa. Se teu pai soamente fose cousa miña, se cadra non saías tan fina, pero túa nai é especial. Dicíanme os curas que eu souben coller o tren de xoven e parar na estación de Atocha, porque era como lle chamaban ás monxas. Boa xente por certo. Eu deséxolles o mellor. Pero case que lle agradezo ao noso Señor que non levara á miña Elisiña por ese camiño. Nin a min polo de fumar e beber viño. Algún día, pequerrecha, contareiche como facía eu as beiras nesta casa grande que está aquí. Hoxe non podería facelo igual con tantas cámaras como hai. Moito se teñen metido os teus avós na cociña: “Elisiña, Elisiña, moito me doe esta perniña”. Tes un avó que sabes se vaia chover ou non, neniña.
Agora que me xubilo, acóllome á frase de Mª Carmen, a miña predecesora: “Mire, D. Manuel, eu así non lle podo”, Bueno, poder, poder si, pero o de podar “Ben que me amola”. Menos mal que agora os curas tamén poñen a funda, que os de antes eran máis señoritos.
Miña xoia. Tes que ser alegre como o teu avó. Eu nunca daba medo polos pasillos, aínda que levase unha chave inglesa na man. Agora hai mellor luz, pero houbo tempos en que non se podía dicir porque igual, tapa os oídos nena, me caía un “ostión”… Que gran tipo aquel Pérez Lado! D. Manuel poñía respeto. Aínda recordo a aviría nas caldeiras e el saír todo negro de alí, sen medo.
A min o medo de verdade non mo daba o baixo da miña escaleira, porque alí tiña de todo; dábamo meterme na cociña, porque alí si que había agullas, coitelo e sable. A min queríame facer un traxe e sempre perdía, e sempre o conseguían. Boas son as mulleres! Nin a miña nese caso! É como se estivese sólo porque José Ángel, neses combates, “é como quen non o ten”.
Querida nena, a min que no me chamen para irlles ao pavillón. Agora que tiren eles da cadea! A única que quero poñer agora é a dúas, para ver contigo os animaliños e descansar coma un rei.
Quérete o teu avó Antonio.