Archivos de Etiquetas: curso 2017-18
Xornada Escolar pola Paz
Manifesto pola Paz do Seminario Menor
Celebramos hoxe, 30 de xaneiro, a Xornada Escolar pola Paz. Precisamente neste mes, cúmprense 50 anos da famosa mensaxe do Papa Pablo VI na que invitaba a “todos os homes de boa vontade a celebrar «O Día da Paz[1]» en todo o mundo”.
Gustaríanos que esta Paz fose unha realidade xa acadada, mais sabemos que aínda non é así. Por citar só algúns exemplos[2], durante o ano pasado:
- a guerra en Siria motivou o éxodo de case 5 millóns de refuxiados e o desprazamento de 6,6 millóns de persoas;
- o Conflito na República Centroafricana deixou preto de 215.000 persoas refuxiadas;
- a Guerra en Sudán do Sur leva máis de 4 anos nunha guerra civil que xa deixa 500.000 vítimas mortais, 1,5 millóns de desprazados internos e case 2 millóns de refuxiados.
- Desgraciadamente, na mesma liña, poderiamos citar múltiples exemplos como Colombia, Iemen, os eternos enfrontamentos entre ambas Coreas, Israel e Palestina, Iraq, ou as novas e amargas realidades como o terrorismo internacional do que ninguén está a salvo.
Non queremos con isto limitarnos a unha simple enumeración de datos estatísticos, senón tomar conciencia da nosa misión e responsabilidade en ser construtores de paz. Neste últimos anos, os Papas dirixiron esta invitación dun xeito especial á xente nova, á mocidade. Esta invitación quere amosar “a necesidade de defender a paz fronte aos perigos que sempre a ameazan:
- o perigo (…) dos egoísmos nas relacións entre as nacións;
- o perigo das violencias ás que algúns pobos poden deixarse arrastrar pola desesperación, ao non ver recoñecido e respectado o seu dereito á vida e á dignidade humana;
- o perigo, hoxe tremendamente acrecentado, do recurso aos terribles armamentos exterminadores dos que algunhas Potencias dispoñen, empregando niso enormes medios financieiros, cuxo dispendio é motivo de penosa reflexión ante as graves necesidades que aflixen o desenvolvemento de tantos outros pobos;
- o perigo de crer que as controversias internacionais non se poden resolver polos camiños da razón, é dicir das negociacións fundadas no dereito, a xustiza, a equidade, senón só polos das forzas espantosas e mortíferas”.
É ben certo que seguimos conmemorando “a Xornada da Paz” porque non hai paz na Terra, pero si hai homes e mulleres de “boa vontade”. Nós non podemos nin debemos ser testemuñas inactivas destes tempos turbulentos. “Levantemos, pois, a bandeira da Paz e convidemos a homes e Nacións a levantar, ao amencer do ano novo, “… a bandeira que debe guiar a nave da civilización, a través das inevitables tempestades da historia, ao porto das súas máis altas metas”.
Non cedamos á “covardía daqueles que temen dar a vida ao servizo do propio país e dos propios irmáns cando estes están empeñados na defensa da xustiza e da liberdade (…)” non fuxamos “da responsabilidade e dos perigos necesarios para o cumprimento de grandes deberes e empresas xenerosas: Paz non é pacifismo, (…) senón proclama dos máis altos e universais valores da vida: a verdade, a xustiza, a liberdade, o amor”.
Seguindo os consellos do Evanxeo, traballemos todos xuntos pola paz pois os que traballan pola paz serán chamados fillos de Deus (Mateo 5, 9).
[1] https://w2.vatican.va/content/paul-vi/es/messages/peace/documents/hf_p-vi_mes_19671208_i-world-day-for-peace.html
[2] Datos de ACNUR: https://eacnur.org/blog/cuales-son-los-conflictos-actuales-en-el-mundo-de-mayor-gravedad/
Curso de educación afectivo-sexual
La sexualidad y con ella la afectividad, es una dimensión fundamental de la persona, que impregna su cuerpo, sus vivencias y sus expresiones, comienza con la vida misma y abarca aspectos físicos, psicológicos, sociales, culturales, éticos y religiosos.
Todos sabemos que la responsabilidad inicial y fundamental de la educación afectivo-sexual corresponde a los padres por ser éstos los primeros educadores del niño y por ser la familia el lugar más adecuado para la creación de un clima afectivo que difícilmente puede lograrse en otros ambientes.
Pero padres y madres confían desde una temprana edad a sus hijos a un centro escolar del que forman parte en la comunidad educativa, y que se convierte en un agente de socialización transcendental por el número de horas que los niños pasan en él durante grandes periodos de su vida.
Los niños, aprenden por observación e imitación. Los modelos reales que poseen una importancia mayor son los padres por su presencia constante, su vínculo afectivo, ser figura de identificación, y porque inevitablemente la propia relación paterno-materna con su lenguaje verbal y corporal supone el primer ejemplo de la relación entre los sexos. Pero otro modelo real fundamental son los educadores que al igual que sucede con padres y madres, educan dentro de un marco formal con sus palabras, pero prioritariamente con sus conductas, sus valoraciones y sus actitudes por medio de elementos e imágenes que los niños asimilan desde la edad más temprana y cuya influencia permanece y se prolonga a lo largo de la vida.
Conscientes de ello, y como ya habíamos anunciado a comienzo de curso, en las próximas semanas desarrollaremos en nuestro centro diversas sesiones dedicadas a profundizar en esta temática con nuestros alumnos.