Archivos de Etiquetas: festival

Sacar a poesía do sofá do lector, levala á rúa, rebelarse contra a concepción do libro como un cadáver no anaquel. Iso é o que Xela Arias defendeu ao longo da súa vida e iso foi o que nós tentamos facer co noso proxecto “Menú poético”, presentar os poemas doutro xeito, como se se tratase de saborosos e alimenticios pratos. 

Levamos comendo poemas dende o pasado mes de abril, polas paredes do noso centro cada día anunciabamos un menú distinto, pero cociñado sempre a lume lento e con amor, moito amor. E, como manda a tradición, rematamos o labor cun albaroque, cunha festa na que a comida e a música estiveron presentes. Os nosos alumnos como anfitrións, maitres e cociñeiros.

Xela Arias cóntanos nun poema titulado: “Epístola. Biografía”:

Deixara os meus estudos e traballaba, pero entre Novalis

almorzaba Rimbaud, xantaba Verlaine e ceaba Baudelaire

(Novoneyra ou Ferrín de aperitivo).

Comezamos, pois, a nosa degustación escoitando a eses dous poetas malditos que almorzaba e ceaba a nosa autora.  Primeiro, Rimbaud servido da man de Léo Ferré, un clásico da música francesa e despois Baudelaire, aderezado con ritmo de  fado portugués.

Para petiscar, pequenas pezas audiovisuais nas que se nos explicaban diferentes aspectos da vida e da obra da autora: a infancia, a experiencia como nai, o labor de tradutora, de editora, a súa relación con outras disciplinas artísticas…

Como a zaragallada da empanada do día da festa, os poemas de Xela Arias están cheos de referencias literarias, dende Bukowski  a Gil de Biedma pasando por Rosalía de Castro ou a mitoloxía clásica e popular. Comprobamos con sorpresa que os nosos alumnos coñecen algunhas desas referencias ás que chegan por vías pouco frecuentadas por  nós, como pode ser o rap.

A música que non pode faltar nunha festa veu da man da propia Xela e as referencias constantes nos seus poemas. Así, gozamos co jazz de Chick Corea, seguimos co blues de Sés, pasando polo rock de Loquillo versionando a Gil de Biedma para rematar coa música sensitiva de Secho.

E como sobremesa, acabamos como empezamos,  á francesa,  así que “un dernier pour la route”, un último grolo para o camiño. Dúas pingas:

 – unha de Unamuno: “Todo individuo que no vive poética o religiosamente es tonto”

 – outra de Xela Arias: “Toda poesía é un trato coa búsqueda da vida poderosamente iluminada”.

Departamentos de Linguas