Quizais estas palabras, nos quince días que xa levamos na nosas casas, fose un grito calado que saíse do noso corazón.

Coma nos dicía o Papa o venres na oración que tivo lugar no Vaticano: “Atopámonos cheos de medo e perdidos. Do mesmo xeito que os discípulos do Evanxeo, sorprendeunos un turbillón inesperado e furioso. Démonos conta de que estabamos na mesma barca, todos fráxiles e desorientados; pero, ao mesmo tempo, importantes e necesarios, todos chamados a remar xuntos, todos necesitados de confortarnos mutuamente. Nesta barca, estamos todos. Como eses discípulos, que falan cunha única voz e con angustia din: “afogamos”, tamén nós descubrimos que non podemos seguir cada un pola nosa conta, senón só xuntos”.

Con esperanza ansiamos o Domingo de Resurrección, pero hoxe na resurrección de Lázaro vemos xa o que nos espera: a nosa propia resurrección. Aínda que podemos berrarlle a Xesús como fixo Marta, que tamén non sentiu a presenza de Deus nese momento. E Xesús tamén chora hoxe connosco, pero anímanos a seguir ter confianza nel que é a Resurrección e a Vida.

Por iso debemos rezar: Ven aquí, Señor! Que afogamos, que temos os pés e as mans atadas como Lázaro! Que necesitamos saír desta sepultura vital que nos afoga! Déixanos sentir a túa voz que nos vai dicindo: Ven para fóra!

Sigamos a rezar polos mortos e polos que os choran; polos que treman de medo e anguria; polos que non ven a saída desta noite; e deamos grazas por aqueles que seguen a traballar polo noso ben, polos nosos, por aqueles que queremos ver e abrazar xa. Recemos uns polos outros, pedindo “Ven aquí, Señor”.

O Director Espiritual

Neste cuarto domingo de Coresma, Xesús dinos que El é a luz do mundo. Estes días son para todos coma una noite. Parecemos cegos que non sabemos por onde ir nin que facer. Que difícil é tamén ver a presenza de Deus neste acontecemento, nembargante a súa man está a pousarse nos nosos ollos e tamén no noso corazón. Quere que vexamos nitidamente. Poida que algún de nós volva a El os seus ollos pedíndolle ver. Non nos agochemos do Deus que ven ao noso encontro nos nosos medos e vacilacións.

Somos agora o cego do Evanxeo que necesita que Xesús o cure. Por iso anímovos a dicir coma o cego: “Si, creo”, para que renove en cada un de nós a fe. O cego saíu da súa noite. Nós temos a esperanza de ir xa camiñando á luz, á luz da vida normal que botamos en falla.

Seguide a rezar os uns polos outros, polas nosas familias, polos enfermos e por todos aqueles que poñen a súa vida ao noso servizo, especialmente á xente que traballa na sanidade, sen esquecer, por suposto, aos que faleceron.

Virxe María, saúde dos enfermos, roga por nós.

O Diector Espiritual