Archivos de Etiquetas: diócesis
Cea Solidaria a favor de Cáritas
In memoriam (D. José Iglesias Costas)
Hoy hemos venido con tristeza, gratitud y esperanza a rezar por D. José. Todos recordamos su saludo directo y su llamada. No podía ser un mero “buenos días” o un formal y condescendiente “hola, qué tal”. Lo suyo era un disparo de francotirador: “¿¡Oye!?” Una mezcla de afecto, vacile (con inyección de cafeína para despertar los cinco sentidos y estar alerta) y, siempre, una invitación a trabajar: “14 horas de dedicación al día”, reconocía él en sus tareas.
Si le hubiese dado tiempo a estar presente en el mundo de las redes sociales, hubiese sido un auténtico incendiario. Porque no callaba; porque expresaba sin trastienda, tapujos ni respetos humanos aquello que pensaba. Reconocía que se equivocaba, en proporción, tanto, como acertaba. Sabedor de su “incontinencia verbal”, con el inconfundible sello extrovertido del Morrazo, sostenía que “quien dice muchas, muchas ha de tener que oír”.
En su mirada había un “escáner” y un “psicoanálisis” cargado de chispa espabilada, acierto, inteligencia y humor. Su alma llena de audacia procuraba beber, abundantemente, de la oración y la Escritura. Le gustaba mucho aquel pasaje del libro de Ezequiel en el que el profeta recibía el encargo de salir con el hatillo al hombro como un signo para que el pueblo se convirtiese al Señor. Hoy le tocó a él ponerlo en práctica, arropado por su querida familia (de la que conocimos alguna hermana delicada y fiel; o algún sobrino que trabajaba en el mundo de los frigoríficos), junto a algunas de esas personas que compartieron con él trabajo pastoral en las parroquias o en el Seminario. Familia y equipo eran dos realidades muy de su gusto.
A algunos nos tocó “romper el cascarón” a su lado y aprendimos fidelidad a la Iglesia, entrega y alma de padre. “Siervos inútiles somos”, decía al final de una tarea encomendada; “hemos hecho lo que teníamos que hacer”. Procuró (o le coincidió), estar destinado un mínimo de 5 años y un máximo de 7 en cada lugar. También en esta última etapa de enfermedad. Ahora le pedimos al Señor otros 7 años, pero 70 veces 7, para que sean de feliz vida eterna. “Suelo acabar mejor que empiezo”, reconocía. Tal vez por eso hoy, soñamos confiados en la misericordia de Dios. En un Amor para él en el cielo que sólo pueda ir a más.
Su “mester de juglaría”
Pasamento de D. José Iglesias Costas
Fai uns meses atopabámonos coa triste noticia do pasamento de D. José Dieguez, bispo emérito de Tui-Vigo e antigo reitor do noso Seminario Menor. Hoxe sorprendíanos outra triste nova: o pasamento do que foi reitor desta institución entre os anos 1996 e 2001, D. José Iglesias Costas.
Son moitos os que gardan na súa memoria incontables anécdotas vividas durante eses anos, nos que se afanou por intentar servir a Igrexa na entrega boa e xenerosa a esta casa. Varios dos actuais empregados, tanto no Claustro de Profesores coma no Persoal de Servizo, comezaron aquí a súa andadura baixo a súa batuta.
Natural da parroquia de San Andrés de O Hío, tras ingresar no Seminario de Santiago continúa a súa formación na Universidade de Comillas, na que fará grandes amizades. Os primeiros anos desenvolverá o seu ministerio sacerdotal en Madrid, para reincorporarse á diocese na atención pastoral da Comarca do Eume. Párroco durante catorce anos en San Francisco Xavier da Coruña, deixará a cidade herculina para dirixir o Seminario Menor en Santiago e voltar, a partir do ano 2001 á súa terra do Morrazo, encargándose das parroquias de San Martiño de Bueu (2001-2008) e Santa María do Porto de Marín (2008-2015).
Retirado por enfermidade, pasou os seus últimos anos na Casa Sacerdotal de Santiago, onde finou na madrugada do 19 de setembro. As exequias terán lugar na mañá do martes 20, ás 12:00 horas, en San Andrés de O Hío.
Dende aquí, encomendámolo á misericordia do Pai ao tempo que agradecemos a Deus todo o que nos regalou a través da súa persoa e ministerio.
Descanse en paz.
Dous coengos no Seminario!!!
Na festa de San Martiño de Tours, titular do edificio que alberga o Seminario Maior da Diocese, facíase público o nomeamento de cinco novos coengos que a partir de agora compatibilizarán as súas tarefas ordinarias coa atención da Catedral Compostelana.
Dende aquí querémonos unir en acción de grazas e manifestar a nosa alegría por estes nomeamentos que son tan cercanos e significativos para o Seminario Menor.
En primeiro lugar, o nomeamento de D. Manuel Ferreiro, en canto Reitor desta institución, supón un recoñecemento non soamente ao cargo que ven desempeñando, senón a toda unha vida de entrega á Diocese no servicio aos seminarios e a pastoral vocacional.
Como non, manifestar tamén os mesmos sentimientos de gozo e gratitude no caso de D. M. Jesús Formoso, Director Espiritual do Seminario e que, xunto á súa designación como coengo e membro de Cabildo catedralicio, ven de ser nomeado Moderador da Curia Diocesana.
D. Carlos Álvarez, Reitor do Seminario Maior e Delegado de Pastoral Vocacional, foi durante varios anos formador en Belvís. Dende entón, á súa presenza e cercanía é unha constante con nós, ao igual que ocurre no caso de D. Víctor Suárez, con quen temos ocasión de compartir todas as semanas. Por último, D. Francisco Buide non é tampoco alguén axeno á historia do Seminario, xa que a súa nai impartíu docencia durante varios cursos nas aulas do Seminario Menor.
Parabéns por este novo encargo! Sabemos que a súa entrega á atención de todos os diocesanos e peregrinos dende o templo catedralicio e as institución que de el dependen redundará en beneficio de todos.
E parabéns ao noso Seminario Menor! Pois sentímonos honrados e recoñecidos nas súas persoas e na labor que realizan. Sabemos que realmente sienten esta institución como a sá casa e a súa familia.