Queridos diocesanos:
Na celebración do Ano Santo Compostelán as palabras peregrinación e camiño atopan un eco especial que se transluce no lema da Campaña do Día do Seminario coincidindo coa solemnidade de San Xosé, patrón da Igrexa.
Mirar aos nosos seminarios
É unha data na que miraremos de maneira especial aos nosos seminarios non coa nostalxia do pasado senón coa preocupación de que os seminaristas actuais poidan recibir a formación adecuada para ser sacerdotes ao servizo dunha Igrexa en camiño. “A experiencia e a dinámica do discipulado, que dura toda a vida e comprende toda a formación presbiteral, require un tempo, durante o cal se invisten todas as enerxías posibles para arraigar ao seminarista no seguimento de Cristo, escoitando a Palabra, conservándoa no corazón e poñéndoa en práctica” (RFIS 62). No Seminario Maior e Menor os seminaristas han de ter conciencia de que peregrinan á Diocese non coa sensación de pesadume, melancolía e desesperanza coas que os discípulos de Emaús camiñaban á súa aldea despois da crucifixión do Señor. A diocese é o Emaús no que han de descubrir a quen lles acompañe durante o camiño do Seminario e que talvez non recoñeceron polo seu ensimismamento. Por iso, queridos seminaristas, pregúntovos como o fixo o Resucitado cos de Emaús que conversación traedes mentres estades no Seminario? O Seminario non pode ser o cántaro onde recollades as nostalxias do que deixastes, lambendo constantemente as chagas das vosas renuncias. É o ámbito onde tedes que atopar aos que peregrinan cara ao sacerdocio e atoparse consigo mesmo para ir respondendo a esas últimas ou penúltimas preguntas que cada un leva no bornal da súa vida ás que é preciso darlles resposta sen deixarse levar pola apatía ou a indiferenza. Da esperanza vocacional ao sacerdocio hoxe, poderase percibir o futuro da diocese mañá.
Ao servizo dunha Igrexa en camiño
Preparádesvos para servir á Igrexa en camiño que cada día ha de descubrir horizontes novos máis aló de toda actitude estática e pasiva. Unha Igrexa que non espera a que veñan senón que vai ela ao encontro dos homes dos nosos días, sabendo que o home é o camiño que ten que percorrer. É a Igrexa en saída, tantas veces hospital de campaña, da que nos fala o papa Francisco. No ministerio sacerdotal habedes de estar dispostos a beber o cáliz do Señor, é dicir participar na mesma sorte de quen veu a servir e non a ser servido. Facilmente tendemos a sacar do baúl dos recordos privilexios ou distincións, arroupados por actitudes baixo formas de relixiosidade para distinguirnos, que nos afastan dos demais. “Pero entre vósnon pode ser así. Nin moito menos: quen queira ser importante, que sirva aos demais; e quen queira ser o primeiro, que sexa o mais servicial” (Mt 20,26-27). Para poñerse en camiño hai que saír da terra propia, desa burbulla que encapsula e que nos fai referenciais afastándonos do Señor, dos demais e da mesma Igrexa. Calzádevos as sandalias da esperanza! A esperanza non pode nacer da opulencia nin tampouco dunha Igrexa acomodada na autoconservación, orgullosa do prestixio e recoñecemento dos homes. A Igrexa segue a Cristo Crucificado, e é ao Pai e non a nós a quen queremos que eles dean gloria. Por iso, as sandalias novas da Igrexa son as da esperanza, porque nos facilitan o camiñar, e “pisar” aclamacións ou rexeitamentos ao seguir a Xesús, sen desviarnos nin a lado nin a outro da misión encomendada. Son as que nos fan camiñar, con poder de pisar cobras e alacráns (Cf. Lc 10,19). A Igrexa é así libre, para non caer no triunfalismo, pois sabe que o Reino só vén a nós a través da cruz. Por iso di o Señor: “non vos alegredes de que os espíritos se vos sometan: alegrádevos, mais ben, de que os vosos nomes estean escritos no ceo”. Así tamén se ve inmune ao desalento, pois o Crucificado vive definitivamente volto cara a todos. Nin o aplauso faille esquecer a quen segue e a quen ha de servir, nin o rexeitamento le aparta da súa adhesión ao Evanxeo e aos últimos. Para recibir o don da esperanza, a Igrexa ten a cintura cinguida, vixía a súa propia liberdade, e non quere buscar refuxio en estruturas de influencia, evitando que se corrompa o seu sal, se apague a súa luz e se desvirtúe o seu fermento.
Exhortación final
Recemos constantemente polos chamados ao sacerdocio. E dentro das nosas posibilidades colaboremos economicamente para que os nosos Seminarios Maior e Menor teñan os medios necesarios e adecuados para ofrecer a mellor formación humana, intelectual, espiritual, comunitaria e pastoral a quen se prepara para recibir o ministerio sacerdotal. Poñémolos baixo o patrocinio do Apóstolo Santiago, de San Xosé e de María, Raíña dos Apóstolos.
Saúdavos con todo afecto e bendí no Señor,
+ Julián Barrio Barrio,
