Sacar a poesía do sofá do lector, levala á rúa, rebelarse contra a concepción do libro como un cadáver no anaquel. Iso é o que Xela Arias defendeu ao longo da súa vida e iso foi o que nós tentamos facer co noso proxecto “Menú poético”, presentar os poemas doutro xeito, como se se tratase de saborosos e alimenticios pratos.
Levamos comendo poemas dende o pasado mes de abril, polas paredes do noso centro cada día anunciabamos un menú distinto, pero cociñado sempre a lume lento e con amor, moito amor. E, como manda a tradición, rematamos o labor cun albaroque, cunha festa na que a comida e a música estiveron presentes. Os nosos alumnos como anfitrións, maitres e cociñeiros.
Xela Arias cóntanos nun poema titulado: “Epístola. Biografía”:
Deixara os meus estudos e traballaba, pero entre Novalis
almorzaba Rimbaud, xantaba Verlaine e ceaba Baudelaire
(Novoneyra ou Ferrín de aperitivo).
Comezamos, pois, a nosa degustación escoitando a eses dous poetas malditos que almorzaba e ceaba a nosa autora. Primeiro, Rimbaud servido da man de Léo Ferré, un clásico da música francesa e despois Baudelaire, aderezado con ritmo de fado portugués.
Para petiscar, pequenas pezas audiovisuais nas que se nos explicaban diferentes aspectos da vida e da obra da autora: a infancia, a experiencia como nai, o labor de tradutora, de editora, a súa relación con outras disciplinas artísticas…
Como a zaragallada da empanada do día da festa, os poemas de Xela Arias están cheos de referencias literarias, dende Bukowski a Gil de Biedma pasando por Rosalía de Castro ou a mitoloxía clásica e popular. Comprobamos con sorpresa que os nosos alumnos coñecen algunhas desas referencias ás que chegan por vías pouco frecuentadas por nós, como pode ser o rap.
A música que non pode faltar nunha festa veu da man da propia Xela e as referencias constantes nos seus poemas. Así, gozamos co jazz de Chick Corea, seguimos co blues de Sés, pasando polo rock de Loquillo versionando a Gil de Biedma para rematar coa música sensitiva de Secho.
E como sobremesa, acabamos como empezamos, á francesa, así que “un dernier pour la route”, un último grolo para o camiño. Dúas pingas:
– unha de Unamuno: “Todo individuo que no vive poética o religiosamente es tonto”
– outra de Xela Arias: “Toda poesía é un trato coa búsqueda da vida poderosamente iluminada”.
Departamentos de Linguas
